jueves, 27 de noviembre de 2008

Hola a todos (todos y pocos que sois los que a veces intentais ver si sigo aqui..),
sobretodo perdón, perdón por no actualizar, más todo tiene su justificación..
Después de volver de Oktoberfest y beber mucha cerveza y ver muchas alemanas y ver más mundo, me sentí con muchas ganas de volver a creer en las cosas que siempre me producian gran alegria y que tenia un poco aparcadas. Entonces decidí recuperar cosas tan simples como salir a correr por el bosque y sentir los rayos de sol, los olores a monte y las morfinas corporales que me generan placer, disfrutar de mi trabajo y mi nueva destinación estando rodeado de gente que me favorece mucho, y creer mucho en mi y hacerme garante de una tranquilidad insultante para estar muy a gusto en mi dia a dia.
Pasando por esta etapa tan dulce, pese a pequeñas tonterias y disgustillos, decido jugar mucho por la red y me inscribo al Meetic sin ánimos de nada en concreto porque lo ultimo que quiero es encontrar pareja, mas una aventurilla no me disgustaba y la verdad es que no encontré nada que realmente me interesara ni para una aventura.
Pero en todas estas, un compañero de mi trabajo decide ponerme en contacto con una amiga suya y... BINGO!! Me gusta mucho estar con ella, es un encanto y por primera vez, deseo ver una chica y compartir cosas sin dolerme de aquella manera enfermiza el corazón, de esa manera que dicen llamarle amor. Me encanta porque en otras historias, toda mi vida y lo que me llena pasa a 2º termino para dejar paso a "mi niña", pero esta vez és muy gratificante estar tranquilo, porque esta chica nueva, entra en mi vida siendo alguien muy importante y complementario a todas las otras cosas importantes.
Mis objetivos y sueños siguen ahi, no quiero ni debo renunciar a ellos, mas mi miedo mas inmediato es el pensar que puedan recortarse por adaptarme a una nueva situación de convivencia por alguien que creo merece la pena y por eso me doy una oportunidad a ir más alla.
Espero entienda que pueda desaparecer unos meses al año para realizar algunas cosillaas pendientes que tengo por el mundo.
"KI LO SABE?????"

miércoles, 30 de julio de 2008

Objetivo beber cerveza!!!!


Ya me ilusiono al estar preparando una escapadita para finales de septiembre a Munich. Hemos decidido cuatro bomberitos y amigos hacer uso de nuestras cafreideas para planear nuestra proxima travesura.

Nos vamos a la "Oktoberfest" de Munich, a beber jarras y jarras de cerveza donde su volumen mínimo és de 1 dm3, es decir 1 litro, a emborracharnos, a ver rubias alemanas y conocer un poquito la ciudad, pero sobretodo a hacer amigos/as jejeje.

Por eso ahora debo preparar mis abdominales y hacer un poco de salud, para cuando llegue el dia poder permitirme estropearla un poquito, ya que creo que volvere un poco embarazado.

Pués eso, salut!!!

Bruuuup.... perdón.

lunes, 14 de julio de 2008

Hoy bogavantada


Por orden del señor alcalde!!!!!!!

se hace saber al colectivo de grandulones/as que hoy todos los que son muy amigos miosy otros que también lo són y no podran estar y yo vamos a compartir un divertido, lujurioso y tremebundo festín.

Como la palabra indica bichos gordos de mar, pollos de corral y surtido de ibericos y queserias, todo regado con un sorpreson de buenos vinos y un buen final de cava catalán.

Amigos nos vemos en casa del Meli para disfrutar una noctambula jornada gastronomica sin precedente, bueno si tiene precedente pero "in crescendo" jijiji.

O sea que...

salut y fuerza a los antiácidos

lunes, 7 de julio de 2008

Alegria llegó el verano

Que bien, junto con la calor volvieron mis desenfrenadas ganas de comerme a mordisquitos la supremacia que se me dispone al tener tiempo.
Vuelvo a tener ganas de salir a correr, de asalvajarme y tirarme todo un dia en la montaña solo aventurandome en naturaleza que despereza mis perritis. Nadar a mar abierto en playa calma mecido sobre las olas tragando pequeños chupitos de horrible sal con sabor a hacer lo que me da la gana. Recupero las ilusiones de pequeñas ideas que tenia aparcadas en espera de tiempos mas merecedores de disfrutarlas. Creo que tengo ganas, mi vida sigue igual, pero mi actitud cambió, la alegria hace levantarme con energia y arrancarle a las 24 horas un pedacito de mis placeres.
Es el sol, son mis amigos, es mi buena onda, es salir y ver las florecientes curvas que renacen con la calor, las chicas bronceaditas que muestran sus largas piernas por debajo de sus cortas faldas, sus prietos pechos en enormes escotes luchando por salir de un estrecho niki.
Que bien, junto con la calor volvieron mis desenfrenadas ganas de dar bocanadas de mar y montaña, que bien esas ganas de comerme a mordisquitos las braguitas que insinuan desde las 20 a las trentañeras bajo sus cortas faldas.jajajajajaja

martes, 17 de junio de 2008

Dulces vacaciones

Que dulce fué estar en el camino de Santiago, que dulce fué conocer de tu espontaniedad, como en tus palabras en castellano con acento sueco me llegaban como un masaje en mi interior y me dabas paz. No se como lo hacias pero yo parloteaba sin cesar en busca de que no pararas tu tampoco de hacerlo porque el escucharte me relajaba profundamente.
Puede que tu voz, puede que tu acento, puede que en la lentitud de tu vocalizar mientras traduces mentalmente este el reclamo que me prendó.
No busqué nada donde creí que no habia, me imprimias respeto por ser prohibida de valores morales o quizas prohibida por tener tu corazón hipotecado en un compromiso, más lo entendí y respeté de hechos pero no dejé de soñarte y puede que por eso forcé las coincidencias por verte todo lo que pude en dos fugaces dias.
La última noche creí que seria eso, una noche más, y más cuando en ese estado dubitativo se forjó un segundo de silenció en el que valoraste buscar una opción para estar un rato conmigo porque mis ojos te lo pedian, y creo que a contras del sentir y en un esfuerzo de coherencia, dijiste de irte a dormir...
Yo sin sueño gané unos minutos en el hall del albergue asimilando la realidad por encima de mi fantasia, y al subir a la habitación, salias del labavo, ¿coincidencia forzada o surgida? Ni un momento para aberiguarlo, simplemente estabamos allí y yo sin tabú giré media vuelta de tuerca más a mi suerte y acerté.
me ofrecias unos minutos más de compañia para antes de ir a dormir en el sofá del hall, hablabamos de como mejorar nuestras vidas y me hacias saber lo afortunado que era de intentar decidir siempre mi rumbo, pero creo que todo estaba de más, porque por encima de conversaciones existencialistas más que interesantes, yo pensaba en coger tu mano y besarte, a la vez temblaba por no destruir un castillo si te besaba y tu no lo deseabas.
Como no, como siempre hago, me arriesgué, pero este riesgo no era frivolo como otras veces, este era sentido...
El besarte fue dulce y mientras lo hacia, creo que notaste mi mano temblorosa tocando tu rostro, me acompañaste en un beso que me encantó.
Dudaste por un momento por no creer que fuera correcto, pero te pudo tus ganas de sentir ese momento. y digo yo que vivir esto no deberia sugerirte una duda de moral, el momento, el sentir, experimentar dejandote ir, es disfrutar un momento especial que se acabará y tu vida seguirá igual de bien o de mal y no deberias tener ningún mal remordimiento, sabes lo que quieres y a quien quieres.
Me regodeo en la dulzura que le di al momento porque así queria sentirla y creí recibirla así también. Todo eran caricias con las limitaciones que me pusistes, pero no añoré llegar a más sexo que el sentir tu suavidad.
Todavia me dan escalofrios el recordar el paso de mis labios por la sugerencia de tus pechos hacia arriba pasando por tu cuello y rozando tus orejas para darte un susurro de suspiros en tu oido. Y lo recuerdo bien por lo que a ti te supuso.
Al llegar a mayores, como dos infantes descubriendo picardias, estabamos de pie, frente a frente apretando nuestros cuerpos para sentirnos y tu te ponias de puntillas para ganar altura y notar algo más que mi cuerpo a la vez que yo levantaba mi camiseta para notar tu vientre. En ese momento levanté la mini faldilla deportiva y me vino el recuerdo de tus braguitas blancas con corazoncitos rojos. Lo sabia porque en la tarde me las enseñaste sin quererlo y me sentí criatura viendo braguitas y escotes sin malicia.
y en esta locura alguien tenia que poner la cordura, yo no tenia limites pero tu tenias que tenerlos, por eso lo paraste mucho a tu pesar y yo te consensué con mucha resignación. Supongo que tenia que ser así.
Y así fué todo, al dia siguiente caminamos juntos y me sentí raro porque habia una puesta en escena de indiferencia forzada, para dejar claro delante de quien nos acompañaba y te comprometia que todo estaba como siempre, así que todo esto quedó en un olvido, en un ratito especial que guardo en un rinconcito y que espero que te genere una sonrisa al recordar y no una desolación por un error acontecido.
Todo quedó entre tu y yo.

sábado, 31 de mayo de 2008

Derroche de energia

Que mal gusto que regusto dejó en mi boca ese desalmado beso, demasiadas intenciones para insensatos lavios que juegan a gustar por saborear la miel de quien ofrece frente al toro.
Demasiadas intenciones, demasiadas orbitas epiteliales, sobradas erecciones dermicas, tanto sentido y tanto que queda por sentir para tan poco que decir de una intensidad sin corriente.
Sueño, siempre sueño con un mundo mejor... perdón, con mi mundo mejor, me doy un viajecito de alegrias soñando con hipoteticos desenlaces de variopintas situaciones.
Y me llevó a tus lavios, para acabar en tu boca. Al no saberme a miel, busqué en otras regiones de tu mundano pagano y me sucedió algo muy extraño, encontre mar con mi lengua pero miel con mi mente,mmmmmmmmmmm, dulce y salado para mi coraçao. Ventilame mango, riegame papaya, exprimeme kiwi y comeme fresita, sugerencia de estar recostado en una hamaca a la sombra de una palmera en costa caribeña con mulatitas sudorosas que contonean su cuerpo y contonean mi picara mente.
Perdí el amor, el sentimiento y gané lujuria contenida, demasiado comprimida y reprimida el dia que te cruces en mi camino, apartate, hoy por hoy soy un potro desbocado.


Dedicado a una amiga del msn que le entre por donde le entre no logro nunca que ella entre en mi cama.

jueves, 10 de abril de 2008

PLACERES DEMASIADO CAROS

Dices no gustarte o no necesitar el sexo, te niegas a digitalizar un orgasmo o almenos eso haces creer. No se porque no te creo, bueno, si lo sé.
Lo sé porque cuando te conocí inundabas mi vida de revolcones i colapsabas mi mente de fantasias sexuales a realizar que quedaron en agua de borrajas y con las que todavia sigo materializando sin ti, sin dejarte entrar en el circulo entre yo y yo mismo, no sientes ya mi cuerpo pero yo si siento el tuyo.
Mientras me masturbo con los ojos abiertos, te sigo follando, veo desnudarte como nunca lo hiciste y veo estremecerte de placer gozando como una lasciva y me eres tan real como si de un holograma se tratara.
Admiro todo lo bueno que hay en esto, sin tus problemas, sin el estrés que me provocavas, sin mensajes subliminares rogandote que me perrearas y vaciaras de mi toda esa energia que se convertiria en materia prima de productos para cosmetica y negavas a tocar como si de ácido sulfurico se tratara.

Cuando te conocí me enamoré de algo irreal, de un sueño perdido, de una lucha utopica con final previsible y asi acabó, y estuvo a punto de acabar conmigo. Me destrozó porque cada dia de mi vida me levantava llorando en mi interior por no sentir tu deseo, por recordar aquellos fantasticos tres meses de cantidad y calidad en la cama, todo y solo querer recordar eso porque era lo unico bueno que saqué de ti.
Por ver como dia tras dia perdias tu apetito y me cargabas la responsabilidad de ser el culpable de que lo perdieras.Y sabes del cierto que nunca lo perdiste, siempre te gustó hacer ver que follabas por satisfacer tu ego y creer que todos lo hombres que elegias (a veces varios en un mismo periodo) se rendian a tus aires de grandeza sumiendose a tu absoluta verdad y merced.
Hubo un tiempo que después de poseernos y decidir no estar juntos, venias a mi como una perra en celo y me habrias tu cielo para que yo entrara a matar. Era un animal, y tu curvabas tu cuerpo entre gemidos y mordisqueos en el lavio inferior de tu boca. No te reconocia, pero tu tampoco a mi porque no me hacias el amor a mi, estabas follandote un desconocido y mi mente se ponia en blanco para dejar el amor de banda y pensar en ella,esa extraña, y no en ti.
Tembloroso yo, era el unico sexo que me consumia, pero el único que deseaba como si de una droga se tratara. Vivia esa escena como si tuviera que morir mañana y alargaba mi placer hasta el inicio de mi declive retrasando el estado “pozo negro” varias horas y cuando acababa.. tu hacias ver que me dabas amor y después volvias a desaparecer de mi vida sin saber si volverias porque tu celo te lo apaciguavan otros sementales que te montaban dia tras dia.
Me destrozó el imaginar como te comias y te relamias con un pene pegado a algo con sentimientos, y en pensar en lo que luché sin éxito por culearte y en lo facil que ha sido para alguienes que han bailado a tu son. Pero encontré mi formula, satisfago mis pequeños brotes de recuerdos frustrados con mi mente y mi mano. Todo macerado con una fuerte carga de autoreflexión que alivia mi frustración. Y me hace ver que yo sigo con todo en mi vida y la única perdida que he tenido eres tu, y en breve ya no seras una perdida sino un triunfo el poder haver salido de tu manipuladora manera de hacer.

Descubro como has creado tu propio mundo y pese a que tu vida flaquea y hace aguas emocionalmente, refuerzas tu autoestima creyendo en ti y solo en ti aunque cierras los ojos cada vez que pierdes alguien que esta a tu lado.
No son pocas esas personas, las pierdes a un ritmo trepidante y sin cesar,a la vez que tal y como pierdes una, buscas otra por miedo a quedarte sola, alegando que quien decias ser alguien importante para ti, en realidad no lo era tanto porque te ha fallado porque no ha creido oportuno seguirte el juego, a ti te digo persona de sentimientos efímeros y volubles, ¡SE CANSARON!!. Se cansaron de tu prepotencia, de tu egoísmo y de tus aires de autosuficiencia, cuando lo que haces es sangrar a tus fuentes, sangre de tu sangre para poder subsistir en un mundo de glamour, falsedad y hipocresía.
No te planteas el porque sucede, simplemente culpas a quien de ti se aleja de cualquier cosa que te sea suficiente para poder asumir esa pérdida. Absolutamente todo el que te lleva la contraria o que discrepa de ti, no es suficientemente bueno para formar parte de tu esfera VIP. Y lo que desean és no pertenecer a ella.

Demasiado retraso llevo en mi vida, demasiada perdida de tiempo odiándote por ese sentimiento subjetivo de justicia pensando que no ha sido justo. Ese enorme orgullo del cual haces alarde y no te permitió nunca pedir un simple perdón mirándome a los ojos és lo que destruye tu integridad.
Puedes pregonar que lo pediste, pero fue a destiempo y sin cerciorarme que lo hiciste. El perdón se busca y cuando lo entregas, recibes la confirmación que ese alguien recibió tu petición de redimir algún error.
Te perdone o no, podrás estar tranquila de haberlo intentado, pero claro, nunca creiste necesario hacerlo porque en tu esfera no se contempla tus errores. Pero ya todo da igual, yo que creía perder, ¡gano! El próximo que creerá ganar, perderá. Tu siempre ganaras en tu escaparate, pero eso ya no le importa a nadie..Somos insignificantes y a la vez inmensamente grandes, como la pequeñez de un átomo en la materia pero a la vez imprescindible. No existió cura de humildad.


(RECUPERADO DEL NOVIEMBRE DEL 2007)

No se que pasará...

Después de muchos dias,vuelvo con fuerza, la que perdí agotado por los nervios y las pocas horas de sueño en pro de un proyecto común con un amigo.
Pasados los dias de tormenta metafórica, y graciosa paradoja escribir precisamente un dia lluvioso. Deseo gritar con fuerza, deseo arrancarme mis despojos delante de un amanecer, florezco radiante de alegria por una sensación muy agradable de liberación. Liberación que podria llegar a rozar el aburrimiento, dulce aburrimiento que permite dejar tu mente reseteada, mientras esa tal relajación te deja soñar en unas divagaciones de placeres elegidos.

Ese David radiante és el que ha vencido a Goliath, eufórico y seguro de si mismo irradia confianza, optimismo y favorece el acercamiento de almas errantes en busca de un destino.
Que se yo de ese destino cuando no se ni para donde va mi camino ni a donde me lleva.
Que se yo de iconos guias para ser muestra de alguna dirección.
No se nada, nada de nada, solo abrazo con muchisima fuerza el momento que me favorece, por si así no se me escapa. Ignorante iluso que ahora no piensa que todo tiene su tiempo.
¡¡Viva esa ignorancia!!

Con esa plenitud, y valores evolucionados o quizas por experimentar a otras opciones, llego a conocer personas mas adultas que yo. Lo que me aportan nuevas ilusiones dejando atras los pasados más tormentosos con verdes y apetecibles frutitas con sabor a rancio.
Me ilusionan con prudencia, me enloquecen sin necesidad de necesitar y hacen que me dedique unos minutos a presumirme para estar guapo para ellas. Sin olvidar las tretas con las que hago gala para conseguir lo que quiero, todo y que al final las tretas son las que ellas quieren aceptar.
Maquiavelicas ellas dejan que las cortejes aun a sabiendas que el final ya esta escrito en sus mentes, ya saben como acabara todo si en su cama o en una mesa de cafeteria tomando un café mirando un reloj en espera de volver a casa y no querer verte más.

Pero creo que esta vez me apetece la manzana que tiento a coger dando saltos debajo del manzano y rozando con las puntas de mis dedos esa preciosa manzana. No la deseo más que para disfrutar, provar su dulzura y a la vez su acidez. Me encanta dar saltos para cogerla y más me encanta pensar en lo que me deparará si la saboreo, además todo esto lo hago con muchisima calma y paz interior.
Me encanta esta manzana con un poquito a sabor a pecado.

martes, 12 de febrero de 2008

Volver a imaginar

Quiero volver a imaginar, tener ganas de pasión, morbo, sexo y pensar en ti, desconocida.Que con solo pensar que te voy a tener en mi lecho follando hasta el exhausto, me sentiré vivo.Que mientras nos follamos noto que me quieres y que te quiero...Pero mi mojo esta flojo, mi alivido para sorpresa de mis adrenalinas esta desaparecido temporalmente y por mucho que me sugestiono, no és lo mismo.Volveré a ser yo cuando las locuras que salen de mi corazón actuen impulsivamente, ser yo y desear esas enormes locuras con las que me caracterizo, pese no ser muy normales para el resto de la gente

El otro camino

Brasil;sudamérica en BTT; Fiordos Noruegos, convivir un tiempo en algun país nórdico; Camino de Santiago; Crecer mi Inglés viviendo en un país que me lo facilite; Passar largos tiempos en mi caravana, saliendo al atardecer a surfear guiado por una vela de Kitesurf y en esta soledad acabar mi libro..
Y en dos o tres años decir que he cumplido con lo que necesitaba, todo y que surgirán nuevos retos, pero habré solucionado Ítacas que dia tras dia me machacan por no afrontarlas y realizarlas.
Me dicen que he hecho muchas cosas, pero yo encuentro mi frustración en ver que no las suficientes ni todas las que quiero.
Demasiada necesidad de tener cabos atados para poder realizar lo que creo que necesito, demasiada dependéncia económica, i demasiadas deudas para volver atras.
Lucho por acercarme a ellas y las aplazo en espera de un mejor momento, sueño con verme realizandolas.

¿Como romper con todo sin salpicar a nadie ni a mi mismo?

Errar el camino

Porque pudiendo ser todo tan facil, todo puede llegar a ser tan dificil...
Las dificultades por efectos ajenos, no dejan más opciones que sortearlas, aceptarlas o solucionarlas, pero surgen y estan ahí.
Las que te creas tu por diferentes estados anímicos, són las que he de aprender a cambiarlas todo y que ya deberia ser hora, he tenido trenta años para aprenderlo.
Busco soluciones para encontrarme feliz, decido una opción y lucho por ella creyendo que cuando lo consiga tendre un escalafón más de bienestar. Y sí, consigo lo que propongo, encuentro ese bienestar, pero me alejo más de un camino paralelo que havia planeado en mi mente. El precio de esto es renunciar al camino que sigo, no puedo caminar por los dos, no tengo dos vidas ni mi vida será eterna.
Me creo metido en un envolao cada vez más en consonancia al estilo de vida de esta sociedad, y mi camino paralelo del qual cada dia me alejo más se va borrando y más dificil veo renunciar o romper con las ataduras para decidir coger lo que añoro. Algo que deseo y que no se si equivocaria.

Hace mucho que sueño con viajar mucho, con dedicarme a algo más alternativo del placer de hacer lo que me de la gana y no sentirme esclavo de mis propios actos (por no creer de mis propios errores).
Con el estado socioeconómico del que disfruto, lo que deseo no deberia ser dificil cumplir lo que anhelo, pero como siempre, tengo miedo a equivocarme y al recular yo crea haver perdido el tiempo.
Uso las decisiones más previsibles y protectoras, sin intentar un riesgo deshinibido. No se como volver atras. En este momento desearia hacerlo, mañana puede que no.

viernes, 1 de febrero de 2008

ànimes de la utopia

Desitjaria, desitjaria... seria feliç si.... somnio una llibertat; ansio el amor perfecte; vida plena per mi i els que m'estimo... La pau i la sostenibilitat al mon, erradicar la fam i el clasisme de poder;
eliminar les mentides que fan mal i que ens quedarà...
Una utopia una gran i enorme utopia en la recerca del no res, utopia que ni en els millors dels somnis pots aconseguir, però en aquest atac de realisme, per poder continuar i disfrutar d'aquest inpas has de mirar a l'horitzó i crear la teva petita esfera de plaeer i llibertat. Somniant, anyorant, desitjant i imaginant també crees un petit recó de calma que t'apropa a sta bé, malgrat que a cap dels que existim, encara que ens sembli que si, no ens ha tocat viure la justa vida o una vida que desitja o mereix cada ànima del planeta.

sábado, 26 de enero de 2008

Vuelven mis demonios

Ayer volví a sucumbir en un amarago y profundo abismo de desesperanza al verte. Al venirme la imagen que cosa tan linda y tan aparetemente inocente pudiera ser tan venenosa. Me producia una enorme tristeza.
Triste por recordar como eras en mi imaginación, y dolido por recordar como fuiste en realidad.
Seguias con esa mirada de inocente, con esa irradiación que me cautiva y no puedo dejar de odiarte por lo que me ayudaste a hacerlo.
Actualmente mis quehaceres se convierten en una incombustible lucha tan obsecada que llego a exprimir el dia de tal manera que transformo dieciocho horas en 24, y todo en pro de un objetivo. Así logro desterrarte al olvido, cada vez mi corazón te entierra mas hondo, pero ayer me jodiste, no fuiste tu, sino la circumstancia de tu presencia.
No entiendo como un diesel de rampas de dificultades, que consigue llegar siempre a la cima, sucumbe en una laguna de desdicha cuando se enfrenta a su ogro, su meta más fácil y su meta más árdua, la superación del desamor por la pérdida de alguien a quien no queria ni debia querer.

sábado, 19 de enero de 2008

Pequeño kit-kat

Accede muy poca gente a mi blog, y sin pretension de que mis narraciones lleguen a ser multitudinariamente leidas, no me importa.
Escribo por desahogo, por una via de escape, por una diversion y por sentir la satisfaccion de que alguien siempre me dejara un comentario. Por alagar o desechar mis debilidades, más, por eso, me anima a seguir con ello a parte de suponerme un placer el poder desaflorar mis sentimientos y poder medio estructurarlos en unas palabras.
Me debo también a ese amigo que se divierte de leerme y de esas desconocidas que hacen de mi lectura de su blog un verdadero placer.
Por eso pido disculpas a ellas, a el y a mi, por no reservarme unos minutos para relajarme y despellejarme de sinceridad.
Mi nuevo proyecto me desinfla, me ilusiona, me estresa, me ilusiona, me quita el sueño, me ilusiona.. y lo que mas me ilusiona es la satisfacción de que cuando acabe, valorare el esfuerzo y disfrutare de haver hecho las cosas bien y procurare dedicarme mas tiempo a mis placeres.

Un beso a todos/as

El mejor amigo, para cuando todo falla el esta ahi

El mejor amigo, para cuando todo falla el esta ahi
El Sacarinu