martes, 12 de febrero de 2008

Errar el camino

Porque pudiendo ser todo tan facil, todo puede llegar a ser tan dificil...
Las dificultades por efectos ajenos, no dejan más opciones que sortearlas, aceptarlas o solucionarlas, pero surgen y estan ahí.
Las que te creas tu por diferentes estados anímicos, són las que he de aprender a cambiarlas todo y que ya deberia ser hora, he tenido trenta años para aprenderlo.
Busco soluciones para encontrarme feliz, decido una opción y lucho por ella creyendo que cuando lo consiga tendre un escalafón más de bienestar. Y sí, consigo lo que propongo, encuentro ese bienestar, pero me alejo más de un camino paralelo que havia planeado en mi mente. El precio de esto es renunciar al camino que sigo, no puedo caminar por los dos, no tengo dos vidas ni mi vida será eterna.
Me creo metido en un envolao cada vez más en consonancia al estilo de vida de esta sociedad, y mi camino paralelo del qual cada dia me alejo más se va borrando y más dificil veo renunciar o romper con las ataduras para decidir coger lo que añoro. Algo que deseo y que no se si equivocaria.

Hace mucho que sueño con viajar mucho, con dedicarme a algo más alternativo del placer de hacer lo que me de la gana y no sentirme esclavo de mis propios actos (por no creer de mis propios errores).
Con el estado socioeconómico del que disfruto, lo que deseo no deberia ser dificil cumplir lo que anhelo, pero como siempre, tengo miedo a equivocarme y al recular yo crea haver perdido el tiempo.
Uso las decisiones más previsibles y protectoras, sin intentar un riesgo deshinibido. No se como volver atras. En este momento desearia hacerlo, mañana puede que no.

2 comentarios:

Luna dijo...

Imaginate tu...viejecito en tu sofà...pensando en tu vida...en aquello que has hecho y en todo aquello que te ha quedado por hacer... si en estos momentos, crees que en ese momento futuro eso que buscas ahora serà algo de lo que te arrepentiras de no haver hecho...no lo dudes y hazlo que sin duda, ahora es el momento...

p.d. aunque haz lo que te apetezca!jijij pk vaya una estoy hecha para hablar..siempre sueño y luego, tambien por miedo, dejo de hacerlo todo...

Un abrazo fuerte!!!

Anónimo dijo...

Les dificultats ens les posen els nostres pensaments negatius, la gran inseguretat i les poques ganes d’arriscar. Tan sols es qüestió de modificar la forma de veure les coses (si es que realment es vol canviar), el fet de tenir trenta anys, tan sols vol dir que et queden grans moments que viure, descobrir,... i sobretot aprendre. Sempre es millor arrepentir-te d’una cosa feta que al contrari.

Així doncs, molta sort en el camí que et repari la vida i sobretot sigues molt feliç...en aquests nous camins!!!

Un petó.

Txell.

El mejor amigo, para cuando todo falla el esta ahi

El mejor amigo, para cuando todo falla el esta ahi
El Sacarinu